zondag 26 februari 2012

Auckland – Queenstown – Te Anau


Even een terzijde: internet is tijdens deze reis een groot probleem: geen toegang of geen bereik. Als er verbinding is, dan is die erg traag. Vandaar de schoksgewijze berichtgeving.

De binnenlandse vlucht van Auckland (Noorder Eiland) naar Queenstown (Zuider Eiland) duurde bijna twee uur: een eitje voor ons … Nu is het pas echt vakantie, want Gjalt heeft nu een paar dagen geen klussen te doen.

Aankomst in Queenstown: stralende zon, snel de huurauto in en roetsj, richting Kingston, voor een ritje met de stoomtrein, de Kingston Flyer, die zo'n honderd jaar geleden sneller ging dan een paard, vandaar de naam 'flyer'!


De trein, bouwjaar 1927, stond al klaar en met een zak versgebakken fish en chips nestelden we ons op de leren bankjes van de zwoegende en puffende bejaarde stoomtrein, die regelmatig een prachtig briesend gefluit het landschap instuurde: een geweldige ervaring!

Pizza aan het Lake Te Anau
Na onze treinrit weer verder naar Te Anau, een rit van ruim anderhalf uur. Daar gingen we, doodmoe, op zoek naar een hotel. De zon scheen en we doken snel een hotel in, een appartement op de BG met schitterend uitzicht op het Lake Te Anau. Daar heerlijk gegeten op ons eigen terras, lekker in de warme avondzon met een uitstekende versgebakken steenovenpizza uit de naburige pizzeria da' Toni.

Los Angeles – Auckland (Nieuw Zeeland)


We vertrokken 21 februari voor een vliegreis van 13 uur naar Auckland en we arriveerden ruim een dag later op 23 februari – voor ons heeft 22 februari niet bestaan, na het overschrijden van de datumgrens. Ik weet dan ook niet meer wat voor het dag het is. Mijn agenda ligt thuis, dus het wordt me makkelijk gemaakt om ook dat soort dingen los te laten.

Aankomst in Auckland: gedonder bij de douane, want een vergeten appeltje levert ons 400 dollar boete op. Dat miezerig kleine appeltje zat in mijn rugzak in een plastic tas die ik niet leeggekieperd had ter controle. Flink balen, maar een goede les, ook voor alle lezertjes van dit blog die plannen hebben voor een reis naar Nieuw-Zeeland.. Die lui hebben hier alles onder controle. Later hoorden we verhalen van autochtonen die ook de klos waren, nota ben door een appel die ze diezelfde ochtend op de luchthaven van Auckland hadden gekocht en na terugkeer vanaf de haven in Brisbane vergeten waren aan te geven. Dat geeft een beetje troost.

We kwamen aan om 7.00 uur ’s ochtends, maar het was eigenlijk 10.00 uur voor ons. Een flinke dag voor de boeg, en die dag konden we gebruiken voor een bezoek aan Auckland. Ons hotel / appartement lag midden in de stad. Het goot van de lucht, toen we daar aankwamen. Gelukkig konden we zo vroeg ons spullen kwijt en het appartement in. Na een frisse douche meteen de stad in, lekker gezellig  eten ergens binnen waar je de regen niet kon zien.

Groene Nieuw-Zeelandse mosselen
Dat was midden in het centrum op Victoria Street bij Lord Nelson. Eigenlijk een steakrestaurant, maar wij gingen voor de vis, de Nelson-oesters en de beroemde kanjers van groenlip-mosselen (zie foto)! Lekker pittig met wat chilipeper, lekker!
Konden we daar dan niet die befaamde Bluff-oesters krijgen? Nee. Het seizoen start pas 1 maart, dus ik hoop dat ik daar nog verslag van kan doen. Intussen genoten we van onze lunch, en de gezellige kout met de gastvrouw, die ons honderduit vertelde over de vismarkt. En ja, waar een markt is, is Marleen.

Na deze late lunch trotseerden we de regen – (wat een geluk dat ik mijn lange regenjas bij me had), en gingen we richting zee de Queenstreet af naar de vismarkt, want daar was natuurlijk razend veel te zien.
Vismarkt Auckland

Ik had al zo veel gehoord over rare vissen, maar daar kon ik ze allemaal zien. Alles kersvers. De groenlip mosselen komen uit de wateren van de Marlborough Sounds, het noordoosten van het Zuider Eiland. Tachtig procent van de Nieuw-Zeelandse visexport komt uit Marlborough. Het gaat dan voornamelijk om zalm, oesters, de peperdure paua (zeeoor), koningsvis en koura (langoesten).

Huntington Beach (Californië)


Huntington Beach
Na ons bezoek aan downtown Murrieta vertrokken we naar Huntington ( de –t niet uitspreken na ‘Hun’…!) Beach, ten zuiden van Long Beach en andere ‘Beach’-plaatsen.  De kust langs Los Angeles is prachtig, met vlak daarlangs ellenlange paden voor wandelaars en fietsers. De autoweg ligt ernaast en aan de andere kant van de weg vind je volop fastfoodrestaurants voor een snelle hap van taco’s, burgers enz. Verder veel winkels met verkoop van ‘handcraft’ dan wel prularia, wasserettes, weinig leuks om warm voor te lopen. Ook geen aantrekkelijke terrassen en bijvoorbeeld visrestaurants, maar ik kan me vergissen want ons verblijf was te kort om een oordeel te kunnen geven. 

Ons hotel in Huntington Beach was vanaf het strand een flink stuk het land in. Er was niets in de buurt waar we iets konden vinden waar we lekker en gezellig konden eten. Dus dan maar naar de afhaal-Thai, die bij lange na niet kon tippen aan de Thai van onze eerste dag in de VS. Gjalt had nog veel werk te doen, dus de volgende dag was kort. Pas later in de middag gingen we de kustweg verder verkennen. Een wandeling langs het fietspad over de 'boulevard' is de moeite waard, maar in dit seizoen is een strandwandeling een aanrader!

Bij Sunset Beach gingen we het stand op, heerlijk: een verlaten en zonnig strand (zie foto!), wel erg fris, maar dat is niet zo vreemd, want daar is het ook winter…. We gingen op het terras van een eettent aan een klein jachthaventje een salade eten. Het was een tamelijk uitgestorven Rocking-Billie-achtige saloon waar je twee avonden per week terecht kunt voor karaoke. Onze gastvrouw sprak ons voortdurend aan met ‘sweetheart ‘en ‘honey’. We kregen als voorafje bij de salade een ‘chowder’, een dikke romige vissoep. In deze chowder bleef mijn lepel recht overeind staan. Geen succes. De salade was prima. Samenvattend: ons verblijf in de omgeving van Los Angeles was te kort om een goed oordeel te geven, maar ik kan niet zeggen dat ik popel om daarnaar terug te gaan …
Maar nu verder: naar Auckland: Nieuw-Zeeland!

maandag 20 februari 2012

Lake Elsinore - Murrieta - Huntington Beach

Toen we met volle teugen genoten van onze tocht over de Highway One, wisten we niet wat ons te wachten stond…. Al tig kilometers voor Los Angeles werd het verkeer drukker, maar het reed nog wel, mooi uitzicht op een mierenhoop van rode en witte lichtjes. Dat had wel wat. In het noorden van LA één overnachting, zoals meestal deze week, want het meeste werk van Gjalt moet hier worden gedaan, in hoog tempo. Dus weinig tijd om de omgeving te verkennen; dat komt straks, in Nieuw-Zeeland! Maar na alle ervaringen van de afgelopen week, kan het niet meer stuk. Wat krijgen we van LA te zien? Spannend….

Niet dus. Na een fantastisch mooie, maar uiterst vermoeiende rit over de Highway One, ploften we snel in ons kingsize bed in Reseda, in de suburb van LA, want de volgende dag stond er weer een werkbezoek op het program en daarna weer op pad over de freeways 91 en 15 in LA. Wat een drukte, files in de Randstad zijn ook erg, maar die duren niet zó lang. Van de stad zelf hebben we weinig gezien, behalve het bekende stratenpatroon: rechte straten, alles 90 graden, langs de freeways vele fastfood-restaurants, supermarkten, nagelstudio’s, fitnesscentra. De meeste mensen die we daar zien rondlopen, dragen weliswaar sportieve trainingspakken, maar het lijkt erop dat plannen voor gewichtsafname zich nog een zeer pril stadium bevinden.

We dachten aan een ontspannen picknick aan het Lake Elsinore, maar door alle verkeersdrukte bleef het bij een hotelovernachting in een Best Western Hotel. Het ontbijt bood keuze uit scrambled eggs, wafels die je zelf kon bakken (met maple syrop), bagels, cream cheese, Kellogs flakes enzo, plastic bordjes en bestek Naast ons zaten aardige jongelui uit Long Beach die ons - mosterd na de maaltijd- alles konden vertellen over de verkeersdrukte (het was een lang weekend: presidentsday), maar leuker: ze kenden interessante wineries! Niet gek: een wijnexcursie in Californië langs Leoness Winery, Kayways Winery, Danza del Sol, Wilson Creek en Thornton Winery. Daar zouden we vanmiddag op af gaan. Na het ontbijt dus snel verder richting Murrieta en het plan was dat ik daar dan het 'historische centrum' zou verkennen, terwijl Gjalt zijn werk deed. Het historisch centrum deed vreemd aan voor een Europeaan; het leek meer op een decor uit een film, maar dan zonder toneelspelers, wellicht omdat het zondag was. We passeerden wat popperige winkeltjes, een liquor shop, en een wit kerkje met opschrift 'Jesus loves you', maar er was geen levende ziel te bespeuren.

Crab cakes
Ik streek neer op het terras van Anthony's, een Italiaans specialiteitenrestaurant in Murrieta, terwijl Gjalt zijn cliënt bezocht. Enkele uurtjes later gingen we samen naar binnen voor een late lunch. Ik voelde me intussen daar al helemaal thuis - dat gaat snel in de VS, want de meeste Amerikanen zijn erg communicatief.
In die negorij zaten we wel weer meteen op de goede plek, hoe is het mogelijk, ja natuurlijk: 't is het gevoel, intuïtie voor lekker eten!

Carpaccio van lam


We namen als voorgerecht respectievelijk de (bekende) 'crab cakes' (dit keer met King Alaska krab) en een carpaccio van lamsvlees (ietsje te veel citroen), en daarna vis: gepocheerde zeebaars voor Gjalt en gegrilde zwaardvis met pesto voor mij.

Het Italiaanse aspect werd vooral duidelijk door het garnituur van penne met tomatensaus, maar dat was bijzaak. De zeebaars is hier 'huge', echt groot, anders dan bij ons, allemachtig lekker.

Gegerilde zwaardvis met pesto
Gepocheerde zeebaars

Na afloop van dit maal was er helaas geen tijd meer voor de wijnexcursie, dus snel op weg naar Huntington Beach, aan de Pacific Ocean!

zaterdag 18 februari 2012

Carmel - Los Angeles


Derde etappe: Carmel – Los Angeles

Ontbijt in Carmel
Vandaag een flinke autotocht voor de boeg: meer dan 500 km, maar wel een bijzonder rit: langs de Highway One, langs de adembenemend mooie rotsachtige kust van de Pacific Ocean. Maar eerst een ontbijt in het hotel in Carmel. Niet mis: een omelet met  - alweer – die Dungeness krab, gewikkeld in een flinterdunne flensje met daarbij een knapperig röstie-garnituur plus wat scherven meloen. Mmmm, een goed begin van de dag. Jammer dat we moesten vertrekken, want ik had nog graag gebruik gemaakt van de dampende jacuzzi in de open lucht!

Nepente
De tocht was ‘fabulous’, kilometers lang genieten! Onze lunch zouden we gaan gebruiken in Nepenthe, een café-restaurant langs de Highway One, aan de kust van het natuurgebied Big Sur. Een zoon van vrienden, 'Sander the Dutchman', werkt daar, dus even gedag zeggen. Daar kregen we geen spijt van. We klommen de trap op naar het restaurant boven en kregen op het terras een geweldige plek toegewezen met uitzicht over de oceaan. Dit was de hemel, helemaal te gek. Wat we ook zouden eten, hier zitten was al genoeg.

Artisjokken in Nepenthe
We namen, zo kort na ons ontbijt, een lichte lunch. Voor mij een koud gerecht van artisjokken met een heerlijke tomatenpesto-aïoli en wat sla. Gjalt waagde zich aan een bol knoflook die in zijn geheel was geroosterd (afkomstig uit Gilroy), met daarbij verse geitenkaas en wat pecannotenhaksel eroverheen. Heel apart en lekker. Die knoflook hadden we onderweg al geroken, toen we het plaatsje Gilroy passeerden! 
Knoflook met geitenkaas
in Nepenthe
Deze ontspannen omgeving van café-restaurant Nepenthe doet zijn naam eer aan. De naam Nepenthe is afgeleid van het Grieks en betekent: geen zorgen, of zoiets van: alles komt goed. Je kunt hier dan ook gegarandeerd genieten van een zorgeloos verblijf in een oase van gastronomie.

San Francisco – Sacramento - Carmel


Tweede etappe: San FranciscoSacramento - Carmel.



 

Na aankomst in San Francisco met een dikke Dodge Durango eerst noordwaarts richting Sacramento gereden, op weg naar Rancho Cordova. Midden in de avondspits de stad uit, over meerbaanswegen, veel bruggen, water: indrukwekkend! Dit is echt de VS, wow! De zon scheen en op de radio ‘Classic Vinyl’, dus wat wil je nog meer. Grote winkelcentra langs de weg met hotels, tal van eetgelegenheden, supermarkten en kleine winkels. Toen het donker werd, aangelegd bij zo’n centrum, voor een snelle hap bij een Thais restaurant. Daar aten we in de gauwigheid wel eventjes de lekkerste green curry ooit, geserveerd in een verse kokosnoot, rijk gevuld met stukken zalm, hele grote garnalen en Jakobsschelpen, met Jasmijnrijst erbij. Ik had zo’n trek en het was zo lekker, dat ik helaas vergeten ben een foto te maken....

De volgende dag overnachting in Carmel, een pittoresk stadje met leuke winkeltjes aan de Pacific Ocean, ten zuiden van San Francisco. Het plaatsje heeft een ongelooflijk mooi strand; een must voor ieder die de prachtige tocht langs de kust gaat maken over de Highway One naar LA in het zuiden. Ons hotel lag buiten het centrum, dus geen etentje aan zee. We aten in een restaurant op loopafstand, nadat een gespot visrestaurant om 20.00 uur dicht bleek te gaan door gebrek aan klandizie. Jammer, want ik wilde zo graag Dungeness krab eten (familie van de Noordzee-krab), en die zag ik - gekweld dat ik was - daar volop in een bassin rondscharrelen.

Dan maar naar Rio Grill, dat zich een ‘creative American bar & grill’ noemt. Die aanduiding was terecht, want het eten was verrassend! We namen allebei wat anders: Gjalt nam als voorgerecht carpaccio van buffel met aïoli, geroosterde kappers en schilfers harde kaas. Ik ging natuurlijk voor de ‘Dungeness crab cakes’, luchtige gefrituurde krabballen met een garnituur van stukjes komkommer en rode paprika, met komijn gekruid. Een mooie saus erbij op basis van een schaaldierenfond.

Daarna als hoofdgerecht een gestoofde lamschenkel met vlees uit Colorado, heel simpel in zijn eigen jus met wat tomaat, zoete wortel en doperwten. Botermals, je ging er bijna van slurpen. Op mijn bordje als hoofdgerecht: kersverse zeebaars op een bedje van een kreeft/broccoli risotto  met daaromheen een saffraan-tomatenbouillon. Een lekkere Californische Riesling uit Santa Maria Valley (2009) erbij. Wat een leven! Daarna op tijd naar bed, want ’s avonds slaat het tijdsverschil bij mij toe.

dinsdag 14 februari 2012

Vancouver: visparadijs!

In een maand tijd de wereld rond: Canada, California, Nieuw-Zeeland  en Australië. De eerste etappe: eetverslag van een kort verblijf in Vancouver.

Aankomst in Vancouver, 's avonds laat, na een vliegreis van ruim een etmaal. De volgende dag meteen de stad in. Door een tip van Bobbie, de taxi driver, kwamen we terecht in het restaurant Bridges, op Granville Island. Dit schiereiland is een voormalig industrieterrein en nu opgepimpt tot een aantrekkelijk winkel- en recreatiegebied met jachthaven, tal van galeries en een grote overdekte Public Market met een royaal, kleurrijk aanbod van lokale producten en kunstnijverheid. We kochten er wat peperdure inheemse rauwemelkse kaasjes en worstjes van zwarte beer!
Restaurant Bridges
Het knalgele gebouw van restaurant Bridges ligt zo'n beetje onder de imposante Granville Street Bridge. Daar schoven we rond lunchtijd aan een tafeltje, met een uitzicht op de zonovergoten jachthaven.

Tijdens deze wereldreis wil ik zoveel mogelijk eten 'wat de grond schaft', dus: producten uit de buurt. Aan de Pacific Ocean is dat natuurlijk vis, zoals zalm, heilbot, kreeft en oesters. Langs de westkust van Vancouver Island wordt de wereldberoemde Sockeye-zalm gevangen.  De havenstad Port Alberni op Vancouver Island staat niet voor niets bekend als de zalmhoofdstad van de wereld!
Oesters in Bridges

We begonnen met een 'starter': een dozijn Royal Miyagi oesters... zilt-zoet en lekker stevig, vol van smaak, erg lekker! Deze oesters worden het hele jaar door gevangen bij Cortes Island.
Als hoofdgerecht een hot Ceasar salad: lekker stevige stukken Roma-slaharten met gebakken Sockeye- zalm, zeewolf en scampi's. De dressing en de croutons waren huisgemaakt, zo werd ons verzekerd. Een eenvoudig gerecht, en met goede, verse producten een waar genot!

Een dag later gingen we een snelle avondhap gebruiken in een saloonachtige tent naast ons hotel in White Rock, een stadje ten zuidoosten van Vancouver. Ik deed gezond en bestelde een salade, maar Gjalt nam de vette hap: fish and chips. Daar kreeg ik spijt van als haren op mijn hoofd, want de gefrituurde vis bestond uit heilbot! Uitstekend gebakken en zó lekker.......

maandag 6 februari 2012

Valentijn

Gedicht: Frits Criens

Haar valentijnskaart sprak van… een surprise
Een o la la van exquisiet genot
Dankzij mijn culinaire expertise! 

Collega’s hadden haar voor mij bespot
Als femme fatale, maar ik zou met haar pronken
Want ik was op die juffrouw Frans verzot

We hebben eerst een Pérignon gedronken
En aten toen salade Bourbonais
Terwijl ik smoorverliefd naar haar bleef lonken
 
Als nagerecht nam zij café complet
En ik haar meesterwerk Parfait d’Amour:
Likeurig, tropisch ijsgenot tout court,
Bezegeld met een nacht… amour parfait!


Foto: Gjalt van der Molen















Chocoladeharten gevuld met roomijs

Recept: Marleen Willebrands

Ingrediënten (2 personen)
Voor de chocoladeharten:
·      150 g extra bittere chocola (minstens 65% cacao)
·      siliconen hartvormpjes (of kleine bolvormpjes)
Voor het ijs:
·     1 ei
·     50 g witte basterdsuiker
·     2 eetlepels Parfait Amour-likeur (of ‘Volmaakt geluk’, te koop bij de slijter)
·     1 eetlepel citroensap
·     2 dl slagroom
·     30 g witte basterdsuiker
(of gebruik kant-en-klaar roomijs, waar u desgewenst wat likeur aan toevoegt)
Voor de garnering:
·      half bakje verse frambozen, twee takjes verse munt, viooltjes (tuincentrum)

Bereiding
Bereid dit dessert een dag van tevoren.
Maak eerst de chocoladeharten. Smelt de chocola au bain-marie.
Vul daartoe een pan met wat water en breng aan de kook. Plaats een kom op de pan, zó dat die het water niet raakt. Zet het vuur lager als het water kookt.
Breek de chocola in stukjes, doe die in de kom en laat smelten. Regelmatig roeren. Geen water toevoegen, anders wordt de chocola korrelig.
Giet de gesmolten chocola dun uit in siliconen hartvormpjes en beweeg de vorm zó, dat de hele binnenwand met een dun laagje chocola wordt bedekt.
Daarna in de vriezer laten opstijven. Als het laagje te dun is, dan de vorige bewerking herhalen.

Maak daarna het ijs voor de vulling.
Klop met een mixer een heel ei met 50 g suiker langdurig tot het schuimig en lichtgeel van kleur is, en dik vloeibaar.
Voeg toe: scheutje Parfait Amour of andere likeur en wat citroensap.
Klop 2 dl slagroom met 30 g suiker lobbig. Spatel de geslagen room met een lepel door het schuimige eimengsel. Dan laten bevriezen, met of zonder ijsmachine.

Met ijsmachine: giet het mengsel in de ijsmachine en draai er ijs van volgens de gebruiksaanwijzing.
Zonder ijsmachine: zet het mengsel in een plastic bak in de vriezer en roer het iedere 15 minuten door of prak het met een vork, zodat er geen kristallen ontstaan.

Afwerking: Schep het dikvloeibare ijs in de chocoladeharten en zet ze weer in de vriezer tot het moment van serveren. Druk dan voorzichtig de ijskoude chocoladeharten uit de vormpjes.

Serveren: Schik de gevulde harten op een bordje en garneer met frambozen, viooltjes en wat blaadjes verse munt. Lekker met een glaasje Parfait Amour!

Welkom!

Welkom op mijn nieuwe weblog: kookhistorie.blogspot.com!
Omdat mijn oude blog elders maandenlang uit de lucht was en nu nog steeds problemen geeft, ga ik op deze blogspot verder met berichten over eten, koken en natuurlijk: over kookhistorie.
Binnenkort ga ik een grote reis maken; onderweg zal ik regelmatig verslag uitbrengen van bijzondere etenswaardigheden!