maandag 20 februari 2012

Lake Elsinore - Murrieta - Huntington Beach

Toen we met volle teugen genoten van onze tocht over de Highway One, wisten we niet wat ons te wachten stond…. Al tig kilometers voor Los Angeles werd het verkeer drukker, maar het reed nog wel, mooi uitzicht op een mierenhoop van rode en witte lichtjes. Dat had wel wat. In het noorden van LA één overnachting, zoals meestal deze week, want het meeste werk van Gjalt moet hier worden gedaan, in hoog tempo. Dus weinig tijd om de omgeving te verkennen; dat komt straks, in Nieuw-Zeeland! Maar na alle ervaringen van de afgelopen week, kan het niet meer stuk. Wat krijgen we van LA te zien? Spannend….

Niet dus. Na een fantastisch mooie, maar uiterst vermoeiende rit over de Highway One, ploften we snel in ons kingsize bed in Reseda, in de suburb van LA, want de volgende dag stond er weer een werkbezoek op het program en daarna weer op pad over de freeways 91 en 15 in LA. Wat een drukte, files in de Randstad zijn ook erg, maar die duren niet zó lang. Van de stad zelf hebben we weinig gezien, behalve het bekende stratenpatroon: rechte straten, alles 90 graden, langs de freeways vele fastfood-restaurants, supermarkten, nagelstudio’s, fitnesscentra. De meeste mensen die we daar zien rondlopen, dragen weliswaar sportieve trainingspakken, maar het lijkt erop dat plannen voor gewichtsafname zich nog een zeer pril stadium bevinden.

We dachten aan een ontspannen picknick aan het Lake Elsinore, maar door alle verkeersdrukte bleef het bij een hotelovernachting in een Best Western Hotel. Het ontbijt bood keuze uit scrambled eggs, wafels die je zelf kon bakken (met maple syrop), bagels, cream cheese, Kellogs flakes enzo, plastic bordjes en bestek Naast ons zaten aardige jongelui uit Long Beach die ons - mosterd na de maaltijd- alles konden vertellen over de verkeersdrukte (het was een lang weekend: presidentsday), maar leuker: ze kenden interessante wineries! Niet gek: een wijnexcursie in Californië langs Leoness Winery, Kayways Winery, Danza del Sol, Wilson Creek en Thornton Winery. Daar zouden we vanmiddag op af gaan. Na het ontbijt dus snel verder richting Murrieta en het plan was dat ik daar dan het 'historische centrum' zou verkennen, terwijl Gjalt zijn werk deed. Het historisch centrum deed vreemd aan voor een Europeaan; het leek meer op een decor uit een film, maar dan zonder toneelspelers, wellicht omdat het zondag was. We passeerden wat popperige winkeltjes, een liquor shop, en een wit kerkje met opschrift 'Jesus loves you', maar er was geen levende ziel te bespeuren.

Crab cakes
Ik streek neer op het terras van Anthony's, een Italiaans specialiteitenrestaurant in Murrieta, terwijl Gjalt zijn cliënt bezocht. Enkele uurtjes later gingen we samen naar binnen voor een late lunch. Ik voelde me intussen daar al helemaal thuis - dat gaat snel in de VS, want de meeste Amerikanen zijn erg communicatief.
In die negorij zaten we wel weer meteen op de goede plek, hoe is het mogelijk, ja natuurlijk: 't is het gevoel, intuïtie voor lekker eten!

Carpaccio van lam


We namen als voorgerecht respectievelijk de (bekende) 'crab cakes' (dit keer met King Alaska krab) en een carpaccio van lamsvlees (ietsje te veel citroen), en daarna vis: gepocheerde zeebaars voor Gjalt en gegrilde zwaardvis met pesto voor mij.

Het Italiaanse aspect werd vooral duidelijk door het garnituur van penne met tomatensaus, maar dat was bijzaak. De zeebaars is hier 'huge', echt groot, anders dan bij ons, allemachtig lekker.

Gegerilde zwaardvis met pesto
Gepocheerde zeebaars

Na afloop van dit maal was er helaas geen tijd meer voor de wijnexcursie, dus snel op weg naar Huntington Beach, aan de Pacific Ocean!

1 opmerking:

  1. Leuk, allemaal van die bekende zaken als zelf wafels moeten bakken, communicatieve Amerikanen (als het maar heel oppervlakkig blijft en zeker niet over politiek, godsdienst en economie gaat). Maar ik had eigenlijk wel al verwacht dat jullie wel wisten dat ALLES in de States huge is, niet alleen zo'n visje. Buiken, auto's, borden (en bijbehorende gerechten), glazen bier, bekers koffie (nou ja, dat bruine vocht), en kijk eens in de supermarket naar al die verpakkingen voedsel; melk in gallon pakken, zakje chips van een kilootje of zo.
    Wij moeten nog even wachten, maar verheugen ons nou al weer op de oversteek.

    BeantwoordenVerwijderen